W dzieciństwie panicznie bała się ludzi w jakikolwiek sposób upośledzonych czy to fizycznie czy umysłowo. Jako dorosła kobieta poświeciła im życie.
Jej doktorat na Sorbonie dotyczył rozwoju uczuć estetycznych młodzieży i wszystko wskazywało na to, że jej przyszłość jako naukowca związana będzie z nauką o rozwoju psychicznym i fizycznym dzieci oraz jej praktycznym wykorzystaniem w pedagogice. Tak było do momentu wizyty na oddziale dla dzieci upośledzonych w szpitalu psychiatrycznym we francuskim Bicêtre. To spotkanie na tyle nią wstrząsnęło, że postanowiła całkowicie poświecić się na rzecz dzieci w niepełnosprawnościami.
Urodzona 18 kwietnia 1887 roku w Wołuczy, niedaleko Rawy Mazowieckiej Maria Grzegorzewska była pedagogiem, psychologiem i twórczynią pedagogiki specjalnej w Polsce. Po powrocie w 1919 roku do kraju zajmowała się sprawami szkolnictwa specjalnego, zakładała szkoły specjalne i prowadziła kurs dla nauczycieli. W 1922 roku przekształciła kurs w Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej i została jego dyrektorką. W czasie II wojny światowej mimo poważniej choroby serca działała w konspiracji prowadząc roczne studium kształcące nauczycieli i kolportując broń,. Udzielała pomocy Żydom i brała udział w Powstaniu Warszawskim w służbie sanitarnej. W czasie powstania spłonął jej dom, a wraz z nim wiele prac jej uczniów i jej samej -„Psychologia niewidomych” i „Osobowość nauczyciela”, których nie udało się już odtworzyć.
Była profesorem w Katedrze Pedagogiki Specjalnej UW, pierwszej uniwersyteckiej katedrze pedagogiki specjalnej w Polsce. Kierowała Instytutem Pedagogiki Specjalnej, który został w 1976 roku przekształcony w Wyższą Szkołę Pedagogiki Specjalnej. 7 czerwca 2000 roku uczelnia została przekształcona w Akademię Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej (APS).
Tekst pochodzi z:
